نقش الگوی اتصال مرکز ناحیه‌ها بر نتایج تخصیص ترافیکـ (مطالعه موردی شهر قزوین)

در ادبیات برنامه‌ریزی حمل‌ونقل جهت برقراری ارتباط بین جانب عرضه (شامل شبکه معابر) و جانب تقاضا (شامل ناحیه‌های ترافیکی)، نیاز به تعریف مرکز ناحیه و کمان اتصال است. انتخاب مرکز ناحیه و کمان‌های اتصال معمولاً بر اساس تجربه، قضاوت کارشناسی و شناخت محقق از شبکه حمل‌ونقل صورت می‌گیرد، که با وجود اهمیت بسیار، کمتر مورد توجه قرار گرفته است. هدف اصلی مقاله حاضر، تحلیل کمی نقش الگوی اتصال‌ها بر نتایج تخصیص ترافیک استاتیک است. با استفاده از روش تخصیص تعادل کاربر، سناریوهای مختلف اتصال، از تنها یک اتصال برای هر ناحیه تا تمام اتصال‌های ممکن، مورد بررسی و ارزیابی قرار می‌گیرد. جهت پیاده‌سازی این مفاهیم به شکل کمی، از مدل شبکه معابر شهر قزوین با 113 ناحیه ترافیکی و حدود 400 هزار نفر جمعیت، به عنوان مطالعه موردی، استفاده می‌شود. نتایج اجرای شش سناریوی مختلف، به عنوان نمونه، نشان می‌دهد که تغییر نحوه و تعداد اتصال‌ها می‌تواند تا 10 درصد بر متوسط حجم تردد در معابر و تا 20 درصد بر کل مسافت پیموده شده و زمان صرف شده در شبکه تأثیر داشته باشد؛ همچنین تعدد سناریوهای ممکن و تنوع معیارهای ارزیابی، که باعث دشواری ایجاد الگوی اتصال بهینه می‌شود، بر نقش این عناصر مجازی در فرآیند تخصیص تأکید دارد.